Die groot val

Die paar luilekker dae in die Kaap gaan gou verby. Twee dae voor ek moet terug reis, verander dinge drasties. In my slaap broekie – die “voel-vry “ een met die weg knope en my “jaka-matrat-plakkies” tussen my tone stap ek die trap voor die eetsaal by die gastehuis af tuin toe met ‘n vroeë (6h00) koppie moerkoffie (altyd “on-tap”)! Ek  wil die son oor die berge sien opkom ! Die dag breek rooi oor die Bainskloof  en toe …… tussen die derde en die vierde trap iewers verloor my plakkies “grip” op die nat oppervlak en asof in “slow-motion” sien ek hoe die berge skud, die glasdeur ratel. Voëls skarrel weg en dis skielik “guyfox” . Duisende sterretjies ry saam met my tot by die onderste trap ! My koffie en my waardigheid lê iewers op die tweede of derde trap en ek neem vinnig voorraad van al die plekke wat mense van my ouderdom nie nou wil breek nie. Die verslag lewer, behalwe die pyn in my lies, geen noemenswaardige nuus op nie en toe … ja daai ding wat almal doen as hulle val – jy kyk rond of iemand jou nie gesien het nie !! Die harde gepiep van ‘n budgie in my kop bedaar en ek hoor ‘n gegiggel agter die struike by die swembad. Twee seuntjies loer tussen die blare deur en ek sê hard “julle moet nie vir ‘n grootmens lag nie ! julle sal swart word !” hulle stap nader  terwyl ek nog lê-sit op die onderste trap. Is oom O K ? vrae hulle beleefd en dis duidelik dat hulle nie hul lag kan hou nie, Die een staar na my onderlyf en ek “scan” gou weer die plekke…. iewers is daar ‘n trek – ja waaragtig die “een oog adder” hang soos ‘n ontvriesde stuk boerewors by die opening in my broek uit …. Ek gryp my waardigheid op die tweede trap, druk die uitstalling terug waar dit hoort en loop kaalvoet die trap op terug kamer toe.

Die res van die dag is my lies effe styf maar niks meer nie. Ek was f-reeslik gelukkig ! hoor ek myself sê, ek kon nou in die hospital gelê het !   Die middag ry ek na die naaste see toe (Gordonsbaai)

 Ek stap op die sagte nat sand en my gedagtes dwaal na die tyd op Knysna  toe ek laas daar was.  Op die stoep van ‘n straat kafee kry ek ‘n tafel en drink ‘n glasie wyn op die ondergaande son.

Oppad na die plek waarheen mens niemand kan stuur nie  besef ek my gewone stap ritme het ‘n verandering – iets soos iemand wat ‘n wortel iewers vasknyp ! My bobeen is effe geswel en rooi maar niks ernstig nie. Terug by die huis kuier almal oor die dinge van die dag en ek gaan kruip in met 2 Panado’s agter die blad.  Deur die nag raak my been ongemaklik en begin my wakker hou. Ek waggel die kombuis teen 7 uur in opsoek na koffie. “Aarde mens, kyk hoe lyk jou been !”  ‘n blou skynsel begin van my lies af na my knie kruip. B stop my in die bus en ons jaag na Dr Giepie toe in die Paarl. Ek vertel my storie en met sy bril op sy neus loer en bevoel Giepie my lies …. asook “alles” in die omgewing, met belangstelling – die man lyk my is baie deeglik ! Na vyf minute …. nêrens iets af of verlore nie, net ‘n spier seergemaak is die uitslag – pilletjies en ‘n Voltaren inspuiting sal die ding doen !  Giepie trek die spuit vol en stap nader.. wag ek gebruik Wafrin sê ek .. O Jis! amper maak ek droog ! sê hy. Net nou steek ek ‘n aar raak en dan is ons in die moeilikheid ! net pille dan maar. Ek trek my broek aan net toe Iemand aan die deur klop. ‘n Beeld van ‘n man stap in , “dis my seun Arnold, hy help hier uit vir die dag” …. wat van ‘n tweede opinie flits dit deur my gedagtes. Teleurgesteld en ook verlig ry ons terug.

Almal het groot pret met my stywe been storie en die storie word ingekleur met “Hy het sy Gat af geval” “ Hys been-af oor die Dr”  “ ‘n stuk van die plek gekoop” “ koffie wat te sterk is ens, ens.

Die twee seuns en hulle ouers het toe ons na Giepie toe was uitgeboek ……. ek sal wat wou gee om hulle weergawe van die storie te hoor !